Музейна — педагагічны занятак «Казкі Н. Якавец»

“Про дзіда і яго дочку”

Можэ коло ліса, а можэ ў лісы на поляны, сояла хата дзіда Івана, дзіда старого, а нэ якого пана. І жыў у той хатцы дзід, на полянцы, зімою і летом у кожух одеты. Буў вун худы, стары і росток малы. І була у дзіда дочка – дзіўчына краса – русая коса. Про дзіўчыну красу – ўсі зналы і хлопцы – молойцы свату засылалы. А вона іх з хаты выпраўляла, ўсэ нэ шла до вэнца, бо трэба було доглядеты старого батька – отца. І попадыўса там змей Горыныч лэтаты, да дэвок хвататы. Дзіда нэ пошкодоваў, дочку ёго схватыў, дай полэціў.

Прынос до своі норы, шчо ў высокай горы. Дзіўчыну замуроваў, алэ часто прылэтаў. Прылэтае полюбовацца. А ўсэ уговорляе яго нэ бояцца. Шчо нэ вэльмі хорошы, то нэ бэда, от грошы до золото я заўсегда. І хоть натура злюча зато вун могучы і доўго жывучы.

“Будзь за мною, дзіўчына – краса, будэш бачыты ўсякія чудеса, так яго нэ побегать другія люды, як за мною будэш. Усэ прыволоку до твоего тэрэма, а ўсэ най больш золото і сэрэбра”.

Дзіўчына, як можэ, от Горыноча одбываецца, плачэ убываецца ўтэкаты пытаецца, но стэрэжуть яе слугі вірныя, зла бэзмірного. Ох, а кого ліса, не прызнае, хаткі на свіх манатках, сэдыть дзід, шчо ў кожух одіт. Плачэ дзід, радае, до людэй зывае: “Дэ ж вы, хлопцы – молойцы, работнікі – охотнікі, стрэльцы – удальцы, старые, молодые, нэжанатыя, ўсякого звання дэ ж ваша смелость да сіла нэ ўжэ однэ названне? Ой поможытэ. Дочку мою Васілісоньку спасітэ. Вас нэ забуду. За вас молыцца вік буду. Буду Бога просыты, шчо б Вам добрэ було жыты”.

Ехаў тою дорогою купэц – молодэц вёз на продажу творэц. Як убачыў дзідовы слёзы то забуў і про продажу, ўсэ кінуў одразу. Як ехаў на коні, то так і поіхаў до горы. Стаў прыготы, змея Горыноча на бой вызываты. Змей зхаваўса у своёй горы сэдыть і на красуню нэ глэдыть. Як стукнуй купэц-молодэц по горы мечом, то і образоваўса пролом, стукнуў другі раз і гору ўсю розворатыло і Змею Горыночу хвоста прышчэмыло, а голову ему купэц – молодэц отсек, бо буў вон нэбоязлтвы чоловік. Батьку – дзіду тому дочку вэрнуў і сам у гостях побуў. А тут і жэніхі попрыбэгалы, зноў сватацца сталы. Но нэ тут – то було. Дзід сказаў: – “нэ трэба нам такое добро”. Васіліса і купэц – молодэц одын одному понравылыса, покахалыса. Пожэныдыса, повэнчалыса. І мэнэ звалы мілосты, прыехаті на вэсэлле у госты. А я да вэчора збтралоса. А тёмно ехаты побояласа. Затэ Вам росказала, про тэ шчо знала.

Список использованных источников:

  1. Якавец Н. Казкі / Н. Якавец. – Лунінец, 2013. – 12 с.
523